Elke dag om 08.00 uur ‘s ochtends worden in Wijk aan Zee de speeltuinen en schoolpleinen gereinigd door schoonmakers die zijn ingehuurd door Tata Steel. En sinds een paar jaar staat bij elke speelplek een kraan, zodat kinderen hun vieze handen kunnen wassen na het spelen.
Als je je toch bedenkt dat in ons dorp dát het uitgangspunt moet zijn, omdat er een substantieel gevaar is voor de gezondheid van onze kinderen, dan leven we hier toch compleet in een omgekeerde wereld? En dan heb ik het nog niet eens over de plekken en situaties in het dorp waar dit níet kan.
Als je je toch bedenkt dat schoonmaken en altijd en overal je handen kunnen wassen in ons dorp het uitgangspunt is, dan leven we hier toch compleet in een omgekeerde wereld?
Want hoe mooi Wijk aan Zee ook is, na een paar jaar wonen kan ik niets anders dan concluderen dat hier leven bijna een Kafka-achtige toestand is. Dat terwijl ik me niet heb laten kennen in het vooronderzoek dat ik heb gedaan vóórdat ik hier samen met mijn vriendin kwam wonen. Hoewel zij hier een groot deel van haar leven is opgegroeid, hebben we ons voor het kopen van ons huis drie jaar geleden zekerheidshalve nog uitgebreid verdiept in de laatste stand van zaken rondom Tata Steel. Ik heb aardig wat rapporten en mediaberichten doorgespit, maar de conclusie is dat de inhoud hiervan in de verste verte niet strookt met hoe ernstig de situatie hier in werkelijkheid is.
Lichtzinnig over naleven vergunningen
En natuurlijk, het is begrijpelijk dat je enige overlast ervaart als je zo dichtbij een fabriek gaat leven en wonen. Dat hoort erbij. Dat weet je. Maar waar Tata Steel veel te lichtzinnig over doet, is het constant niet naleven van alle regels en richtlijnen die veelal wél vastgelegd zijn in vergunningen. Zo staat in een van de vergunningen duidelijk dat bepaalde stoffen niet verder dan twee meter buiten het fabrieksterrein mogen waaien. Maar ondertussen is het hele dorp continu bedekt met een laag zwart vuil. En het feit dat Tata Steel de handhaving van de wet constant aanvecht bij de rechter, geeft voor mij alleen maar aan hoe uitzichtloos de situatie eigenlijk is. Ik heb geen vertrouwen meer in een constructieve oplossing.
Onverschillige en lakse overheid
Niet vanuit Tata Steel, maar zéker ook niet vanuit de overheid. Misschien is dat nog wel het gegeven waar ik het meest bezorgd over ben; de onverschilligheid en de laksheid bij de overheid. Op een of andere manier lukt het de provincie niet om op te treden tegen de voortdurende overlast. Terwijl duidelijk is dat de lucht hier zo vervuild is, dat ernstige gezondheidsschade op de loer licht. Zo voelt klachten melden bij de omgevingsdienst inmiddels nutteloos.
Economische voordelen versus milieu- & gezondheidsschade
Context, kader of perspectief wordt verder niet geboden. Door niemand niet. Tuurlijk zijn baanbehoud en een gezonde economie valide argumenten om een bedrijf te laten bestaan. Maar als je er niks tegenover stelt, kan er eigenlijk nooit echt een serieuze afweging gemaakt worden. Zo lijkt er niemand te zijn die eens uitrekent wat eigenlijk alle schade op milieu- en gezondheidsgebied kost. En of dat eigenlijk wel opweegt tegen de economische voordelen. Iets wat rondom Schiphol wel gebeurt.
Voor ons gezin is een lange adem geen optie
Verduurzaming van Tata Steel lijkt alleen weggelegd voor de mensen die een lange adem hebben. Die zou pas van start gaan in 2030. Dat is voor mij en mijn gezin geen optie. Die tijd kúnnen we niet eens afwachten. Onze zoon van 14 maanden heeft een luchtwegaandoening en dus is er voor ons in dit verhaal maar één conclusie: vertrekken. Over anderhalve maand zijn wij hier weg. En heel eerlijk: voor nu is die gedachte vooral een hele grote opluchting.”
Wonen naast Tata is ongezond. Als buren hebben we last van stank, stof en geluid en maken kosten voor schoonmaak, onderhoud en soms zelfs verhuizing. Wij zetten de collectieve massaschadeclaim door. Vindt u ook dat u recht heeft op een vergoeding?